17.8.16

Γιατί αγαπάμε τους "λάθος" ανθρώπους

Αγαπάμε χωρίς να ξέρουμε, ευθύς εξ αρχής, ότι είναι "λάθος". Γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν μαζί και οδηγίες χρήσης με όσα πρέπει ή δεν πρέπει να κάνεις για να μην αντιμετωπίσεις δυσλειτουργικές καταστάσεις. Τους αγαπάμε χωρίς να ξέρουμε τίποτα άλλο πέρα από το "τώρα". Αυτό που ζούμε μαζί τους και που μοιάζει κάποιες φορές ασήκωτο φορτίο αλλά άλλες φορές με παράδεισο. Παράδεισος και κόλαση μαζί, στην πιο συνηθισμένη του εκδοχή.

Γι' αυτό δεν μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις την ουσία και μένεις να κοιτάς το πλαίσιο. Το πλαίσιο που εσύ έχεις βάλει. Και μένεις και επιμένεις σε κάτι που ξέρεις την κατάληξή του. Ελπίζεις όμως.

Ελπίζεις πως δεν είναι αυτό που νομίζεις. Εύχεσαι να είναι εκείνη η μοναδική φορά που το ένστικτό σου αποπροσανατολίστηκε, που χάλασε η πυξίδα της διαίσθησής σου. Τι κι αν δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά; Παραμυθιάζεσαι πως για όλα υπάρχει πρώτη φορά.

Τα σημάδια ερμηνεύονται αλλιώς και συνεχίζεις να επενδύεις στον ίδιο άνθρωπο και να ζεις το "τώρα". Αυτό το παραδεισοκολασένιο. Με όποιο κόστος. Δεν το έχεις υπολογίσει και μέχρι να φτάσεις στο ταμείο ούτε θέλεις να το κάνεις. Το ζεις.


Γιατί ελπίζεις. Ελπίζεις πως θα τα αλλάξεις όλα και θα φέρεις τα πράγματα στο σημείο που χρειάζεται, για να αρχίσουν να γίνονται λειτουργικά. Γιατί αγαπάς με τέτοια ένταση που πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα. Μόνο και μόνο επειδή αγαπάς.

Και ζεις το "τώρα" σε μια διαρκή μάχη. Μια μάχη με την αλήθεια σου. Που προσπαθείς να καταπιέσεις για να μην παραδεχτείς δυνατά, στον εαυτό σου κυρίως, ότι έδωσες πολλά χωρίς να το αξίζει ο άλλος. Χωρίς να το αξίζει τη δεδομένη στιγμή. Χωρίς να το αξίζεις κι εσύ. Δυσκολεύεσαι ακόμα κι αυτό να πιστέψεις, για να έχεις το πλεονέκτημα της ανατροπής. Κάνεις τα στραβά μάτια για να μη δεις. Ότι μόνο εσύ δόθηκες άνευ όρων, χωρίς πισινές και ανταλλάγματα. Δόθηκες και έδωσες ακούραστα.

Μα και να ήξερες από την αρχή ότι είναι "λάθος", εδώ που τα λέμε, σίγουρα θα το έκανες. Γιατί φτάνοντας στο ταμείο και μετρώντας τη χασούρα, καταλαβαίνεις ότι κάπου, κάπως άξιζε. Γιατί για όλα κάποιος λόγος υπάρχει. Ή και πολλοί λόγοι αλλά ο σημαντικότερος είναι η συνειδητότητα.

Γιατί έχεις μάθει μέσα από αυτό να εκτιμάς τους "σωστούς". Τους ανθρώπους που είναι, με έναν μαγικό τρόπο, πάντα εκεί. Όχι απαραίτητα με τη φυσική τους παρουσία.

Θα βρεις ένα χέρι απλωμένο να σε περιμένει κάθε φορά που θα τρέξεις προς το μέρος τους. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν εκεί και πριν μπεις στη δίνη του "τώρα" και θα είναι εκεί και μετά από αυτό. Γιατί οι "σωστοί" άνθρωποι της ζωής σου έχουν τη χρυσόσκονη που χρειάζεσαι.

Ξέρεις πως θα πεις μία πρόταση και θα έχουν διαβάσει στα μάτια σου ολόκληρη την παράγραφο. Δεν θα κουραστείς εξιστορώντας πράγματα γιατί είτε τα ξέρουν ήδη είτε απλά δεν τα χρειάζονται για να σταθούν δίπλα σου. Αυτοί οι άνθρωποι ξεχωρίζουν από τους άλλους.

Αυτοί οι άνθρωποι σε κάνουν να νιώθεις ο εαυτός σου και θέλουν από σένα μόνο την καλύτερη εκδοχή του. Κι ας σε δέχονται με όλα σου τα "κουσούρια".

Δεν θα τους καταλάβεις με την πρώτη, αλλά αν είσαι τυχερός και τους εντοπίσεις, αυτοί οι άνθρωποι θα γιατρέψουν κάθε πληγή από τους "λάθος". Αυτοί οι άνθρωποι θα σε μάθουν να αγαπάς. Κυρίως τον εαυτό σου.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Για πες...