24.12.11

Δεν αγαπάω κανέναν, δεν με αγαπάει κανένας! Είμαι ελεύθερη;

Κάτι με πιάνει τις γιορτές... Νομίζω όλους μας. Είναι το καθιερωμένο ραντεβού με την μελαγχολία.

Ακούω χριστουγεννιάτικα τραγούδια και όσα μιλάνε για χαρούμενες γιορτές τα σταματάω στη μέση. Δεν ταιριάζει η χαρούμενη διάθση στο δικό μου χριστουγεννιάτικο σκηνικό.Ακόμα και τα λαμπάκια του δέντρου φέτος δεν άναψαν. Δεν μπήκε ούτε ένα στολίδι και το χριστουγεννιάτικο δέντρο έμεινε στο πατάρι. Μελομακάρονα και κουραμπιέδες από κέρασμα και τέλειωσαν πριν καν προλάβουν να μπουν στο τραπέζι. Ένα τραπέζι καθημερινό και χωρίς plus λεπτομέρειες διακόσμησης...

Δεν βαριέσαι όμως; Η ουσία είναι στα μικρά και τα απλά πράγματα, στην αγάπη! Συνήθως αυτές τις μέρες συνειδητοποιούμε αν είμαστε πραγματικά ευτυχισμένοι και γεμάτοι ή απόλυτα δυστυχισμένοι και με ένα τεράστιο κενό. Ένα κενό που μεγαλώνει.

Πως γίνεται αυτό; Μέρες που είναι, όλοι αφήνουν πίσω τους τα προβλήματα και τις σκοτούρες και ασχολούνται με τους ανθρώπους που αγαπάνε. Πέρνουν δώρα, κάνουν σχέδια για ρεβεγιόν, όνειρα για μαγικά χριστούγεννα και όμορφες στιγμές με ανθρώπους που τους αγαπούν και αγαπάνε.

Αν δεν έχεις με κάποιον να ασχοληθείς τότε αυτό σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι ίσως είσαι μόνος...

Δεν αγαπάς κανέναν και δεν σε αγαπάει κανένας! Ουσιαστικά! Είσαι μια κουκίδα μέσα στο απέραντο σύμπαν που δεν έχεις καμία αξία γιατί κανείς δεν μπορεί να προσέξει ότι υπάρχεις. Κανείς δεν μπορεί να δει μέσα σου για να καταλάβει πως νιώθεις. Κανείς δεν μπορεί να δει την απόλυτη θλίψη που κρύβεις.

Ίσως και να μην θέλεις να σε προσέξουν στην τελική. Ίσως και να μην θέλω πια να με προσέξουν.

Πρώτη φορά νιώθω αυτή την ανάγκη. Να πατήσω ένα pause σε όλα γύρω μου και να κινούμαι μόνο εγώ. Με τον δικό μου ρυθμό. Χωρίς να επέμβει κανείς, χωρίς να επηρεάσω κανέναν! Η χρονιά που πέρασε έφερε πολλά πράγματα και κυρίως πόνο. Αλλά τον βουβό. Αυτόν που φοβάσαι να παραδεχτείς και τελικά που σου τρώει τα σωθικά. Ναι εντάξει, σε κάνει σοφότερο, ανθεκτικό στο επόμενο στραβοπάτημα. Όμως αυτό που μένει είναι ένα κενό...

Θέλω να το καλύψω αυτό το κενό. Να γεμίσω τα κουτάκια ένα ένα και να σταθώ και πάλι στα πόδια μου. Να σταθώ, αν όχι πάλι. Θέλω να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Να εμπιστευτώ και να με εμπιστευτούν. Θέλω οι γιορτές να έχουν ένα ιδιαίτερο νόημα για μένα γιατί απλά θα έχω κάποιον να τις μοιραστώ. Κάποιον που θα θέλει επίσης να τις μοιραστεί μαζί μου. Να κάτσει να δει μαζί μου μια χαζοχαρούμενη ταινία, να περπατήσουμε χέρι χέρι στην παγωμένη Αθήνα και να φιληθούμε για καληνύχτα ξέροντας πως δεν θα αντέξουμε να μην στείλουμε ο ένας στον άλλον ένα ακόμα μήνυμα.

Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να βρω τον εαυτό μου. Και αυτό θα κάνω! Φέτος τις γιορτές θέλω να πατήσω ένα pause και να πάρω μια βαθιά ανάσα. Όταν όλα ξεκινήσουν να μπορώ να ξεκινήσω κι εγώ, πάλι από την αρχή. Να μπορώ να φτιάξω την λίστα με τα  new year's resolutions και να ξέρω πως κάτι από όλα αυτά θα γίνει γιατί δεν είμαι μόνη μου. Γιατί η ελευθερία έρχεται μέσα από την αγάπη, την αληθινή αγάπη....